içi dolu bi kavanoz gibi hissediyorum şimdi kendimi dilimde hep aynı sözler dönüp duran aynı plak
aklımda aynı insan...
dejavusal hatıralar...
sonu olmayan bi hikaye yazıyorum şimdi ne önemli bilmiyorum sadece yazıyorum sonu yok ya az yazabildiğim kadar
rüyalar,hayaller,umutlar,mutluluklar,sevgiler,gözyaşları bu hikayenin insanları
içi dolu bi kavanozum ben nereye boşaltsam içimdekileri...
bi çöp konteynırı alır mı ki beni?
hatıralarımı kabul eder mi?
hatıra hatırlamak içindir...
bense unutmaya çalışıyorum
unutamayacağım için
biliyorum ki hayatımın geri kalan kısmı hayal kurmak istemek ama gerçekleşmeyeceğini bildiği için hep ertelemekle geçecek
bu da benim kaderim
bi ağacın dalı gibiyim ben şimdi ağaca tutnmak istiyorum ama koptum kopacağım
hayaller ah hayaller o kadar güzel ki hepsi
hayal kurarken bulutlara çıkıyorum sanki
başka bi dünyaya gidip geri geliyorum
beynim dopdolu senle şimdi
aklımda hep aynı dizeler
pınarımda bekleyen bi gözyaşı akamayan kurumuş solgun tıpkı benim gibi
etrafımda dönen hayat çok mu gerçekçi sanki
hepsi yalan değil mi zaten ki bi doğru olalım
hayatımın devamı bundan da beter olacak
birleşen eller görüp de gözlerimi kapatmak
aşk şarkıları dinlememek
sevmemek
unutmak
bu hikayenin sonu geldi sanırım
esas kı sevilmeyeceğini anladı iyice ve sevmek kelimesinin anlamını unuttu,esas oğlan ise zaten bu oyunda hiç yoktu...
HaYaLpErEsT